အဲဒီကာလမွာ
ဗိုလ္ေန၀င္းအစိုးရက “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ”အတြက္ ကမ္းလွမ္းခဲ့ၿပီး ေဗြေဆာ္ဦးအျဖစ္
အလံနီပါတီနဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပ်က္သြားတဲ့ အေျခအေနပါ။ မဒညတနဲ႕ေဆြးေႏြးေနဆဲလို႕ က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။
ဗမာ့ႏုိင္ငံေရးေလာကအတြင္းမွာအေတာ္ကေလးဂယက္ထေနတဲ့အခ်ိန္ကာလပါ။လူထုထဲမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆႏၵျပပြဲေတြ႐ွိေနၿပီး၊ ႏုိင္ငံေရးေဖာ္ျပခ်က္က
“ၿငိမ္းခ်မး္ေရး”ဆိုေနေပမဲ့ ဘက္ေပါင္းစံုက “အတြင္းစည္း”ေတြမွာေတာ့ “ႀကိတ္၀ိုင္း”ေတြမွာျငင္းၾကခံုၾက၊အျမဳပ္ထေနတဲ့ကာလပ။“ၿငိမ္းခ်မ္းေရး”ကိုယံုၾကည္သူေတြ႐ွိသလို မယံုၾကည္သူေတြကလည္းအမ်ားႀကီးပဲ
အယူအဆ အေတြးအေခၚ တိုက္ပြဲေတြႀကိတ္ၿပီး ညံေနခဲ့တယ္လို႕ဆိုရမွာပါ။
လူထုျမင္ကြင္းမွာေတာ့
“ၿငိမး္ခ်မ္းေရး”အလံတလြင့္လြင့္႐ွိေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီအေတာ္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း “ေအာင္ဂ်မ္း”ျဖစ္
လိုက္၊ “ညိဳေမာင္”ျဖစ္လိုက္၊ “လွစီသီး”ျဖစ္လိုက္နဲ႕ “ပုတ္သင္ၫိဳ”အေရာင္ေျပာင္းသလို
သြားလာလႈပ္႐ွားခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တခါဖူးမွ မေတြ႕ဖူးတဲ့ “ရဲေဘာ္ေတြ”နဲ႕လည္း ရံဖန္ေတြ႕ရပါတယ္။ “စစ္ႏုိင္ေရး၊ အာဏာသိမ္းေရး” လမ္းစဥ္
အေၾကာင္းလည္း တခ်ိဳ႕ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႕ ေဆြးေႏြးရပါတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ တခ်ိဳ႕ကိုနားလည္၊
တခ်ိဳ႕ကို သိပ္နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး၊ ေတြ႕ရတဲ့သူေတြက က်ေနာ္ေ႐ွ႕သြား ႏွင့္သူေတြ၊ တာ၀န္ႀကီးႀကီးယူထားသူေတြ
ဆိုတာကလြဲလို႕ သူတို႕နာမည္ေတြကိုေတာင္ က်ေနာ္မသိပါဘူး။ ဥပမာ ရဲေဘာ္ေ႐ႊဆိုၿပီး က်ေနာ္နဲ႕
ေတြ႕ခဲ့ဖူးသူဟာ “ရဲေဘာ္ဗိုလ္ပု”ဆိုတာ ေနာက္တႏွစ္ေလာက္က်မွပဲ က်ေနာ္သိခဲ့ရပါတယ္။ ေလးသန္းရယ္
က်ေနာ္ရယ္ ႏွစ္ဦး သားဆံုျဖစ္တဲ့ အခါတိုင္းမွာလည္း
“ဒီက ဟိုကိုသြားဖို႕၊ ဒါကို ဘယ္ကေန ဘယ္ကိုပို႕ဖို႕” ဆိုတဲ့ အလုပ္ေတြနဲ႕ပဲ ပိေနခဲ့တာမို႕၊
သတင္းစာ တိုက္႐ွိတဲ့ က်ံဳးႀကီးလမ္းကိုေတာင္ မွန္မွန္မေရာက္ျဖစ္ပါဘူး။
ေျမေပၚမွာပဲ
ေတာက္ေလွ်ာက္ ႐ွိေနခဲ့ၾကတဲ့ စီစီ(ဗဟိုေကာ္မတီ) သံုးေယာက္အေၾကာင္းကိုလဲ မၾကာမၾကာ ေလးသန္းေျပာလို႕
သိရပါတယ္။ သူတို႕လဲ သူတို႕ႏုိင္တဲ့ ျပင္ပတာ၀န္ကို လုပ္ေနၾကတယ္လို႕ေတာ့ က်ေနာ္ခန္႕မွန္းမိပါတယ္။
တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူတို႕နဲ႕ က်ေနာ္ ထပ္မံပတ္သက္ရလိမ့္မယ္လို႕ေတာ့ က်ေနာ္မထင္ထားခဲ့ပါဘူး။
ေျမေပၚကႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ၊
အမႈထမ္းသမဂၢ၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢနဲ႕ တပ္တြင္းက အခ်ိဳ႕အင္အားစုေတြအေၾကာင္း၊ အဒီေတြမွာ လႈပ္႐ွားေနၾကတဲ့
“အလုပ္”ေတြအေၾကာင္းကို ေလးသန္းက က်ေနာ့ကို ႐ွင္းျပပါတယ္။ နံမည္နာမေတြကို မသိေပမဲ့‘အလုပ္’
သေဘာကို ေတာ့ က်ေနာ္အေတာ္ကေလး သေဘာေပါက္လာပါတယ္။
က်ေနာ္နဲ႕
“ပုဂံ”ေတြ႕ရပံုကေလးကို ဒီမွာ ေျပာျပခ်င္တယ္။ အဲဒီေန႕က ႏွင္းေတြပိတ္ေနေအာင္ က်ေနပါတယ္။
က်ေနာ့အခမ္း ေလးရဲ႕ ဖိနပ္ခၽြတ္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ က်ေနာ္ထိုင္ေနပါတယ္။ ႏွင္းျမဴေတြ
ပိတ္ေနလို႕ ဓာတ္တိုင္တတိုင္စာေလာက္ အကြာ အေ၀းကိုေတာင္ မျမင္ရပါဘူး၊ က်ေနာ့ အခန္းေ႐ွ႕ေျမာင္းတူး
တံတားေပၚမွာ ဘြားကနဲ လူတေယာက္ ေပၚလာပါတယ္။ ဆံပင္ၾကမ္းၾကမ္း ခ႐ွဴးကပ္၊ ၀င္းဦးလိုမ်ိဳး
ႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစ၊ ေပၚပလင္ လက္႐ွည္အက်ႌ၊ ခ်ည္လံုခ်ည္ မန္က်ည္းေစ့ကြက္အနက္။ မ်က္လံုးခပ္၀ိုင္း၀ိုင္း။
အဲဒါ ေတြကက်ေနာ္ သတိထားလိုက္မိတာေတြပါ။
“က်ေနာ့ကို
ပုဂံတိုက္က လႊတ္လိုက္တာပါ။ သူ႕အသံက အနည္းငယ္ျမန္ေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ၾကည္လင္တဲ့ အသံမ်ိဳး၊
သီခ်င္းဆို ရင္ ေကာင္းမယ့္အသံမ်ိဳး၊ သီခ်င္းဆိုရင္ ေကာင္းမယ့္အသံမ်ိဳး၊ က်ေနာ္ခ်က္ျခင္းပဲ
သိလိုက္ပါတယ္။
“ေအာ္....
“စာအုပ္ကိစၥ”ထင္တယ္။ လာဗ်ိဳ႕ အေတာ္ပဲ က်ေနာ္ အျပင္ထြက္ေတာ့မလို႕ ဆိပ္ကမ္းသာဘက္ ခဏေလွ်ာက္ရ
ေအာင္၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္းေပါ့။
ႏွစ္ေယာက္သား
နဂိုရ္ကသိမထားေပမဲ့ “စကား၀ွက္”ေတြေၾကာင့္ ခ်က္ျခင္းပဲ ရင္းႏွီးသြားၾကသလို ခံစားရတယ္။
သူက အလုပ္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေတြ လုပ္ဖူးတဲ့႐ုပ္မ်ဳိးပါ။ ပညာတတ္တေယာက္ရဲ႕ သ႑ာန္မေပၚပါဖူး။
အဲသလိုေတြးရင္းနဲ႕ သူနဲ႕အတူ က်ေနာ္အျပင္ ထြက္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ခန္းတံခါးေသာ့ကုိ အိမ္႐ွင္အဖြားႀကီးဆီ
အပ္ပစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါအဖြားႀကီးကလဲ တခါတခါ စပ္စပ္စုစုေတြ ေမးတတ္ လို႕ အေၾကာျဖတ္ထားခဲ့တာပါ။
သူနဲ႕က်ေနာ္
အလႅပ သလႅပေတြဘာမွ မေျပာျဖစ္ပါဖူး။ ဒါကလဲ နားလည္ထားၿပီးသားပဲေလ။ သူက က်ေနာ့္ကို “ေအာင္ဂ်မ္း”
လို႕ သိတယ္။ က်ေနာ္က သူ႕ကို ‘ပုဂံ’လို႕ သိတယ္။ လံုေလာက္ပါၿပီ။
“မနက္ျဖန္
ခင္ဗ်ားဆီကို လူတေယာက္၊ က်ေနာ္လာပို႕မယ္။ အဲဒီလူက တာ၀န္နဲ႕ပဲ။ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ထြက္လို႕မရဖူး။
ထြက္ ခြင့္လဲ မျပဳပါနဲ႕၊ သံုးရက္ျပည့္ရင္ က်ေနာ္ျပန္လာေခၚမယ္။ သူ႕နံမယ္က ကိုျမင့္လို႕မွတ္ထားပါ။
အဲဒါပဲကဲ က်ေနာ္ျပန္ေတာ့မယ္။ ခင္ဗ်ား လစ္ေတာ့”
ဆိပ္ကမ္းသာဘက္က
ေဒါပံုဆီကို က်ေနာ္ျပန္ခဲ့ခ်ိန္ ေန၀င္းၿဖိဳးဖ်ျဖစ္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ့ေခါင္းထဲမွာေတာ့ အဲဒီ
“ကိုျမင့္”ဆိုတဲ့ လူ ေရာက္လာခဲ့ရင္ လုပ္ရမယ့္အစီအစဥ္ေလးေတြ ဆြဲလာမိပါတယ္။ “ပုဂံ”ကေတာ့
ေန၀င္ၿဖိဳးဖ်ထဲမွာ “အေ႐ွ႕ဘက္ကို စီးျပန္၊ အေနာက္ ဘက္ကိုျပန္” သြားၿပီထင္ပါရဲ႕။
ေနာက္တေန႕က၊
တိတိက်က်ေျပာရရင္ ညေနခင္းကေလးမွာပဲ။ ကိုျမင့္နဲ႕ ပုံဂံ က်ေနာ့ဆီ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္
ေရာက္လာပါ တယ္။ အသားၫိုၫို၊ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းနဲ႕ ကိုျမင့္ကို က်ေနာ္အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။
ပဏာမအကဲခတ္ျခင္းလို႕ ေျပာရင္ မမွားပါဖူး။ ႐ုပ္ေရခမ္ၾကမ္းၾကမ္းထဲကပဲ၊ အလုပ္သမားတေယာက္ရဲ႕
ပံုစံအျပည့္ပါ။ အက်ႌျပာ၊ ေဘာင္းဘီ႐ွည္အျပာ၊ အက်ႌ အိတ္အေပၚ က “ဒလသေဘၤာက်င္း”ဆိုတဲ့ စာတမ္း။
“ပုဂံ”က က်ေနာ့အခန္းကို ၀င္လာကထဲက “လာၿပီဗ်ိဳ႕ကိုေအာင္ဂ်မ္း၊ ခင္ဗ်ား ေနာင္ေတာ္ႀကီး
ကလဲ ပန္းဆိုးတန္း ကမ္းနားမွာ အၾကာႀကီး ေစာင့္ႀကိဳခဲ့ရတာ၊ ကဲညီအကိုေတြ စကားေျပာရစ္ၾကေတာ့၊
က်ေနာ္ကေတာ့ ပံုႏွိပ္တိုက္မွာ ညေဖါင္ ျပန္ကိုင္ရဦးမယ္။ ကဲ... သြားၿပီ”လို႕ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္
ေျပာသြားတာကိုက အေၾကာင္း႐ွိတယ္ေလ၊ ဒါမွ ပတ္၀န္းက်င္က သူ တို႕သိခ်င္ သလိုသိသြားမွာကိုး၊
ပုဂံကို က်ေနာ္ခ်ီးက်ဴး အမွတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ္နဲ႕ကိုျမင့္ဟာ
အခုမွ ေတြ႕ဖူးၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြဲေနတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ၀မ္းကြဲညီအကိုဂိုက္ အျပည့္ဖမ္းလိုက္ႏုိင္ပါတယ္။
ေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ေတြ ျပန္ေတြ႕ရင္ ေျပာေလ့႐ွိတဲ့ “႐ြာက ေဒၚႀကီးတို႕ေကာ ေနေကာင္ၾကရဲ႕လား”တို႕
“ဦးေလပိန္ သြားမေကာင္းတာေကာ အဆင္ေျပသြားၿပီလားတို႕” “ဘႀကီးေသာင္းအတြက္ က်ေနာ္ပို႕ေပးလိုက္တဲ့
အေႏြးအက်ႌ္ရရဲ႕လား”တို႕စတဲ့ ပဋိသႏၶာရေတြကို ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့
“ေဒၚႀကီး”တို႕ “ဦးေလးပိန္”တို႕ “ဘႀကီးေသာင္း”တို႕ဆိုတာဟာ က်ေနာ္တို႕ခ်င္းသာ သိတဲ့
“ကုတ္”ေတြပါ။ တာ၀န္႐ွိသူေတြရဲ႕ နာမည္၀ွက္ေတြပါ။
“ကဲ...ကိုႀကီး
... ေရခ်ိဳး ... ၿပီးရင္က်ေနာ္ ဘဲဥေၾကာ္ထားတယ္။ ညစာေလး ေလြးလိုက္ၾကရေအာင္”
“နံရံေတြမွာ
နားေတြ႐ွိႏိုင္တယ္။ သစ္ပင္ေတြမွာ မ်က္ေစ့ေတြ႐ွိႏိုင္တယ္”ဆိုတဲ့ ဗင္နီဇြဲလားအဆိုကို
က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ေနသလို က်င့္သားရၿပီး “ကိုျမင့္”ကလဲ သေဘာေပါက္ၿပီးသားပါ။
ဒါေၾကာင့္မို႕ပဲ က်ေနာ္တို႕ ေျပာေနၾကတဲ့ “အရပ္ထဲက စကားသံ”ကို နားထဲ ၾကားမိသူအဖို႕ သံသယ
တစံုတရာ မေပၚႏုိင္ေလာက္ဘူးလို႕ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။
ညက်ေတာ့
ကိုျမင့္က က်ေနာ့အတြက္ သီးျခားအထုတ္ကေလးရယ္။ က်ေနာ္ကဆက္ၿပီး ပို႕ေပးရမဲ့ အထုပ္သံုးေလးထုပ္ရယ္ကို
ေပးပါတယ္။ က်ေနာ့အတြက္ သီးျခားအထုပ္ကေလးက စကၠဴဖတ္ကို ဖြင့္လိုက္တာနဲ႕ “ေအာင္ေျမ-၂”ဆိုတာရယ္။
ကလစ္ႏွစ္ခ်က္ခ်ဳပ္ ထားတာရယ္ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ စာတမ္းႏွစ္ေစာင္ပါ။ တေစာင္က “နာမ႐ူပ႐ုပ္၀ါဒ
ေလ့လာခ်က္”ဆိုတဲ့ စာတမ္း၊ ေနာက္တခုက “၅၅ လမ္းစဥ္အေပၚ ေ၀ဖန္ခ်က္”ဆိုတဲ့ စာတမ္းျဖစ္ပါတယ္။
“နာမ႐ူပ”စာတမ္းကို ေလ့လာခ်က္က “ဆရာခ်စ္” ေရးတာလို႕ ေနာက္ေတာ့ေလး သန္း ေျပာျပလို႕သိရပါတယ္။
၅၅ စာတမ္းကေတာ့ ရဲေဘာ္ျမေမာင္ (ဗကသမ်ားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွာ နက္႐ႈိင္းဆံုးတာ၀န္ယူသြားခဲ့သူ
ကိုတင္ထြန္း လို႕ ေနာက္ေတာ့သိရ) ေရးတာျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီကာလမွာ
ဦးေန၀င္းက လမ္းစဥ္ပါတီကုိ ဆ.လ.ပ လို႕ေခၚဖို႕နဲ႕ လမ္းစဥ္ပါတီရဲ႕ သေဘာတရားအျဖစ္ အညမည
သေဘာ တရားကို စတင္မိတ္ဆက္ခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီ
အညမည သေဘာတရားဟာ လမ္းစဥ္ပါတီထဲေရာက္ေနတဲ့ ဗကပျပန္ေတြ၊ အလံနီျပန္ေတြရဲ႕ ေဆြးေႏြးေရးသားခ်က္ေတြ
လို႕နားလည္ေနၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္
အဲဒီ အညမညဟာ အသစ္ မဟုတ္ပါဖူး၊ အခုနင္က ဗကပျပန္ေတြ၊ အလံနီျပန္ေတြရဲ႕ “ဋီကာ”လဲမဟုတ္ပါဖူး၊
ဖဆပလ လက္ထက္က ျပင္သစ္ဆို႐ွယ္လစ္ပါတီကို “ပညာေတာ္သင္” လႊတ္လိုက္တဲ့ ဆို႐ွယ္လစ္လူငယ္ေတြထဲက
ႏွစ္ဦးက ျပည္ေတာ္ ျပန္လာတဲ့အခါ ဆို႐ွယ္လစ္ပါတီမွာ တင္သြင္းၿပီး ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႕ရဲ႕
ႀကီးၾကပ္ေ၀ဖန္မႈနဲ႕ ထြက္ခဲ့ဖူးတဲ့ “နာမ႐ူပ႐ုပ္၀ါဒ” ဆိုတဲ့ သေဘာတရားပါ။ မတ္ခ္စ္၀ါဒနဲ႕
ဂၽြန္စထရက္ခ်ီရဲ႕ ဆို႐ွယ္ဒီမိုကရက္၀ါဒ ၿပီးေတာ့ အိႏိၵယေဗဒတခ်ိဳ႕ကို ေရာေပါင္း ဖန္တီးထားတာသာ
ျဖစ္တယ္လို႕ က်ေနာ္ သိလိုက္ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဦးေန၀င္းဟာ ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း တို႕ရဲ႕
သေဘာတရားကို နာမည္ေျပာင္း ပ်ံ႕ႏွံ႕ေစ ဖို႕လုပ္တာပဲဆိုတာ ႐ွင္းလင္းလာသလို၊ ဦးေန၀င္းဟာ
“ေဆြ၊ ၿငိမ္း” ဂိုဏ္းကပဲဆိုတာလဲ ဘြားဘြားႀကီး ေပၚေနပါေတာ့တယ္။ အမွန္က ေတာ့ “ဦးေန၀င္း”လို႕သာ
ေျပာေနရတာပါ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း” ဘ၀က မေျပာင္းေသးပါဘူး။ အဲဒီကာလမွာ
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေန၀င္း”ကို အထြဋ္အထိပ္ေရာက္ေအာင္ ပို႕ေပး ၀န္းရံခဲ့ သူေတြဟာလဲ ဆို႐ွယ္လစ္ပါတီေနာက္ခံ
တပ္မွဴးႀကီးမ်ားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႐ို႕တ ေတြကိုလည္း ဗိုလ္ေန၀င္းက “တေတာၿပီး တေတာ႐ွင္း”နဲ႕
တေယာက္ မက်န္ဖယ္႐ွားပစ္ခဲ့တာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ပဲ
၆၂ ခုႏွစ္မွာ အာဏာသိမ္းပြဲျဖစ္ေတာ့ ပဲခူးကလပ္မွာ ဘိလိယက္ထိုးေနခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ
အာဏာသိမ္းပြဲရဲ႕ ကြပ္ ကဲေရးမွဴးျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးအပါအ၀င္ သူနဲ႕ ရင္ေဘာင္တန္းလာႏုိင္တဲ့
ဆို႐ွယ္လစ္ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကို “ေရၾကည္အိုင္” ပို႕ပစ္ ႏုိင္ခဲ့ၿပီး သူ႕လက္ထက္မွာ အင္အားတစုတစည္းထဲျဖစ္ေရးကို
လံုးပစ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဗမာျပည္ေျမပံုကို လက္၀ါးထဲ ထည့္ၿပီးကစားႏုိင္ခဲ့ ပါတယ္။
တခ်ိန္ထဲမွာပဲ
ကမၻာ့ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႕က်င္ေရးအတြက္ “အရင္းက်မ္း”ကိုေခါင္းအံုးအိပ္လို႕၊ ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရး
ေအဂ်င္စီဆိုတဲ့ စီအိုင္ေအကို အသက္သြင္းခဲ့ၾကတဲ့ ဂၽြန္ေဖာ္စတာ ဒါးလက္စ္နဲ႕ အလဲန္ဒါးလက္စ္တို႕
ညီအကိုရဲ႕ အာ႐ွ ပစိဖိတ္ ေပၚလစီကလဲ အာ႐ွႏုိင္ငံ ေတြ၊ လက္တင္အေမရိကႏိုင္ငံေတြဆိုတဲ့ ကမၻာ့ေတာင္ျခမ္းက
“လစ္ဘရယ္အစိုးရ”ေတြဟာ “ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႕က်င္ေရး”ကို ျပတ္ျပတ္ သားသားမလုပ္ႏိုင္တဲ့အတြက္
အဲဒီေဒသေတြက “စစ္အာဏာသိမ္းေရးေတြ”ကို ေထာက္ခံအားေပးၿပီး “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး”ေတြကို ဘိသိက္
ေျမာက္ေပးေနတဲ့အခ်ိန္လဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေန၀င္း ဗမာျပည္ကို “ကစား”ႏိုင္ခဲ့တာ၊ “ဗမာ့ႏိုင္ငံေရး”ကို
“ေဆာ့”ႏိုင္ခဲ့တာဟာ အဲဒီႏုိင္ငံ တကာအေျခအေနရဲ႕ မ်က္ႏွာသာေပးမႈလဲ ပါတယ္လို႕ဆိုရမွာပါ။
မိုးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္သြားပါၿပီ။
ေဒါပံုသစ္လဲ အိပ္ေမာက်ေနၿပီ။ က်ေနာ္ေဘးက ျခင္ေထာင္မ႐ွိပဲ ေစာင္ေခါင္းၿမီးၿခံဳအိပ္ေနတဲ့
ကိုျမင့္လဲ တ႐ွဴး႐ွဴးေဟာက္သံေပးၿပီး စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေပ်ာ္ေနပါၿပီ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ မအိပ္ျဖစ္ေသးပါဘူး။
မွန္အိမ္ေအာက္မွာ ဖတ္ၿပီးခဲ့တဲ့ စာတမ္းကို ျပန္ၿပီးစားၿမံဳ႕ျပန္ေနမိပါတယ္။ ေနာက္ထပ္စာတမ္းတေစာင္ျဖစ္တဲ့
“၅၅”ကို ေ၀ဘန္ေရးကို ယူလိုက္ၿပီး ဖတ္ဖို႕ျပင္ပါတယ္။ ခေရာ့စလီစာ႐ြက္ျပာအပါးေလး ေတြေပၚက
လက္ႏွိပ္စက္အေသးနဲ႕ ႐ိုက္တာတဲ့စာလံုးေတြကို က်ေနာ္သတိထားမိလုိက္သလို အသံုး အႏႈန္းေတြကို
ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ က်ေနာ္ရင္းႏွီးၿပီးသားလို႕ ခံစားမိပါတယ္။ ေနာက္မ်ားမွ ဆက္စပ္မိသြားတာက
စကားနည္းနည္း ေျပာၿပီး အလုပ္မ်ားမ်ားလုပ္တတ္တဲ့၊ ေျပာရင္လဲ နာရီနဲ႕ခ်ီၿပီး ေျပာတတ္တဲ့၊
အားမနာတတ္တဲ့ ကိုတင္ထြန္းရဲ႕ ပံုရိပ္ကိုပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက ကိုျမေမာင္ဆိုတာကို
တင္ထြန္းျဖစ္တယ္လို႕ က်ေနာ္မသိခဲ့ပါဖူး။
