ကိုကိုးကၽြန္းဋိကာ
ပန္းကန္ဆိုတာ ထမင္းစားဖို႕သာျဖစ္တယ္
က်ေနာ္တုိ႕ကို တစ္ကၽြန္းပို႕ခ်ိန္သမယဟာ
တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးမွာ “ခ်န္ခ်င္းေယာင္ေ၀ယြမ္၊ ၀မ္ဟုန္၀င္း”စတဲ့ ေ႐ႊၾကာပင္မ်ား “ေတာ္လွန္ေရးေပါက္ေပါက္”ေတြ
ေဖာက္ေကာင္းတုန္းအခ်ိန္ပါ။ လ်ဴေ႐ွာခ်ီ၊ တိန္ေ႐ွာင္ဖိန္စတဲ့ “လက္ေဟာင္း”ႀကီးမ်ား ၀က္ေခ်းလူးေနတဲ့
၀က္တဲထဲကို ဦးေႏွာက္ေဆးဖို႕ အပို႕ခံေနရခ်ိန္။ ‘ႀကိဳအင္းလိုင္’လို လူပင္လွ်င္ ကံေကာင္းလို႕
လည္ပင္းစာဆြဲမခံရတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ လည္စီးနီတပ္ထားတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေက်ာင္းသားနီကေလးေတြက
“ဗဟိုကို အေျမွာက္နဲ႕ ခြင္းေနခ်ိန္”လဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ “ဆရာမႏုိင္၊ ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္”ကေလးေတြရဲ႕
“လက္၀ဲသူငယ္နာ” ဗိုင္းရပ္စ္ဟာ တ႐ုတ္တျပည္လံုးကို လႈပ္ခါၿပီး၊ “အိုက္က်င့္”တို႕လို ကဗ်ာဆရာႀကီးေတြ၊
“၀မ္မံု”တို႕လို လူလတ္ပိုင္း စာေရးဆရာေတြဟာ ကိုယ့္လည္ပင္း ကိုယ္စမ္းေနရတဲ့ကာလမ်ိဳးပါ။
အဲဒီ “ဗိုင္းရပ္စ္”ဟာ တိုေရ႐ွားရည္နဲ႕
မသဒၶါေရစာေပးထားတဲ့ က်ေနာ္တို႕အတြက္ တစ္လံုးတည္းေသာ ေန႐ွင္နယ္ ေရဒီယိုကေလးရဲ႕ လႈိင္းတိုေတြကေန
“က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ကုိကိုးကၽြန္းဆီကိုလဲ စီးေမ်ာလာပါတယ္”
တခ်ိန္ထဲမွာပဲ ေတာထဲက ျပန္လာသူေတြနာမည္သံုးၿပီး
မွဴးခ်ဳပ္တစ္ဦး (မ်က္မွန္ႀကီး)ေရးတဲ့ ‘သခင္သန္းထြန္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႕မ်ား’ စာအုပ္အနီနဲ႕
အနက္ႏွစ္တြဲကလဲ စခန္းထဲေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
အဲ . . . တိုင္ထူမွေတာ့ အရိပ္ေဖာ္ၿပီးေပါ့။
ကၽြန္းေရာက္ရဲေဘာ္ေတြအၾကား လႈိင္းတံပိုးေတြ ႐ိုက္ခတ္လာေတာ့တာပါ။ အယူအဆေတြ ကြဲလြဲၾက၊
ျငင္းခံုၾက၊ အေျဖညွိမရတဲ့ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြျဖစ္လာၾကနဲ႕ အမွန္အတိုင္းေျပာျပရရင္ “လက္၀ဲသူငယ္နာ
လည္း၀င္လာတယ္လို႕ေျပာရမွာျဖစ္ပါတယ္။ နဂိုက စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႕ ခ်စ္ခ်စ္ၾကည္ၾကည္႐ွိၾကတဲ့
ရဲေဘာ္ေတြအထဲမွာ နာမည္ေျပာင္ေတြ၊ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းသံ ေတြ တခ်ိဳ႕ျဖစ္လာပါတယ္။ သိပ္ကိုလက္၀ဲက်တဲ့တခ်ိဳ႕ကလဲ
“ကၽြံခ်င္း ကၽြံရင္ လက္၀ဲကၽြံတာေကာင္းတယ္”ဆို တဲ့အထိ တဖက္ေစာင္းနင္း ျဖစ္လာတာေတြ႐ွိပါတယ္။
ထားေတာ့ ဒီမွာ ေျပာခ်င္တာက သေဘာတရားေရး ျပႆနာေတြမဟုတ္ပါဖူး။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြေျပာရရင္
သင္ခန္းစာယူစရာေတြပဲလုိ႕ က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္။
သည္ေတာ့ ေန႕စဥ္ေနထိုင္မႈ ဘ၀ထဲမွာ အေတြးအေခၚျပ႒ာန္း
ထားရမယ္ဆိုတဲ့ ေကာက္ခ်က္နဲ႕ ၿပံဳးခ်င္စရာကေလးေတြျဖစ္လာတာကို ေျပာျပခ်င္တယ္။ အျပစ္ေတြေျပာလိုရင္း
မဟုတ္ပဲ အျဖစ္ေတြကို ေျပာလိုရင္း ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႕အထဲမွာ ရဲေဘာ္ၫြန္႕စိန္ဆိုတဲ့
ပုဂိၢဳလ္႐ွိတယ္။ သူက မႏၱေလးက၊ ေပ်ာ္တတ္တယ္။ ရဲေဘာ္တိုင္းနဲ႕ခင္တယ္။ သူလုပ္ေပးႏုိင္တာဆုိရင္
ဘယ္သူက လုပ္ခိုင္းခိုင္းလုပ္ေပးတယ္။ ျငင္းေလ့မ႐ွိဖူး၊ လူက ညိဳညိဳ၊ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္၊
ပါးစံု႕ေတြနဲ႕ သူ႕ကိုစရင္လည္း စိတ္မဆိုးတတ္ဖူး။
ေနာက္ၿပီး ပူညံပူညံ မလုပ္တတ္ဖူး၊ ေခါင္းေအးတယ္။
ပန္းတိမ္သမားဆိုေတာ့ အႏုပညာဆန္တယ္။ ဆန္တာမွ လူပံုနဲ႕မလိုက္ေအာင္ကိုဆန္တာ၊ လက္မႈ ပစၥည္းေလးေတြကို
သူစိတ္ကူးရ သလို လုပ္ေနေလ့႐ွိတယ္။
အခုနင္က က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ အေျခအေနမွာေတာ့
ရဲေဘာ္ၫြန္႕စိန္အလုပ္မ်ား ရေတာ့တာပါ။ သူက ပန္းတိမ္သမားဆိုေတာ့ ပန္းထြင္းတာေတာ္တယ္။
စာလံုးထြင္းတာလွတယ္။
က်ေနာ္တို႕ ထမင္းထည့္စားတဲ့ ပန္းကန္ေတြက
ဒန္ပန္းကန္ေတြပါ။ အဲဒီဒန္ပန္းကန္ေတြမွာ စာတမ္းကေလးေတြ ေဖာ္ဖို႕ ဘယ္သူက စိတ္ကူးစၿပီးရတယ္ေတာ့
မေျပာတတ္ဖူး။ ရဲေဘာ္ၫြန္႕စိန္ကေတာ့ (ကိုင္စရာေ႐ႊေတြေငြေတြမ႐ွိေလေတာ့) ဒန္ပန္းကန္ေတြမွာ
ပန္းေဖာ္၊ စာလံုးေဖာ္တဲ့အလုပ္ရပါေတာ့တယ္။ “ကိုညြန္႕စိန္ေရ လုပ္ပါအံုး”ဆိုရင္ ပန္းကန္အနားသတ္ေပၚမွာ
စားလံုးေတြထြင္းေပးဖို႕ ရဲေဘာ္ညြန္႕စိန္က မတြန္႕ဆုတ္ပါဖူး။ အဲဒီေတာ့က်ေနာ္တိုိ႕ စားၾကရတဲ့ ပန္းကန္တခ်ိဳ႕ေပၚမွာ
ေၾကြးေၾကာ္သံစာတမ္းကေလးေတြ အသီးသီး အသကအသက ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြကလဲ အခ်ိန္နဲ႕တေျပးညီ
ေရပန္းစား ေလာက္တဲ့ (႐ုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ေပါ့ေလ) စာတမ္းကေလးေတြပါ။ ဥပမာဆိုၾကပါစို႕ - ထိုးစစ္ကို
ထိုးစစ္နဲ႕ ႐ိုက္ခ်ိဳးၾက၊ ပါတီဗဟိုကို အေျမာက္နဲ႕ခြင္းၾက၊ ပစၥည္းမဲ့ေအာင္ပြဲသို႕၊ ေမာ္အေတြးအေခၚေအာင္ရမည္၊
နယ္ခ်ဲ႕ လက္ေ၀ခံမ်ားက်ဆံုးပါေစ။ နယ္ခ်ဲ႕သမားစကၠဴက်ားပဲ၊ ရဲသံုးရဲေမြးျမဴၾက၊ ျပည္သူကို
အလုပ္အေၾကြးျပဳၾက၊ ရဲေဘာ္ေလြဖုန္းရဲ႕ နမူနာကိုယူ။ စသည္စသည္ေပါ့ေလ။
က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ သိပ္မထူးျခားလွပါဖူး၊
ပန္းကန္ေတြကို ျမင္တိုင္း ၿပံဳးမိပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ရဲေဘာ္ေတြက သိပ္မႀကိဳက္ၾကဖူး၊
ဟန္လုပ္တာလို႕ ယူဆၾကတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ရဲေဘာ္စိန္ခ်င္းပါတယ္။ (သူက ၅၃ ရက္အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲမွာ
အေမၾကည္ (ရဲေဘာ္သိန္းၾကည္)နဲ႕ မေ႐ွးမေႏွာင္း က်ဆံုးသြား႐ွာသူပါ)။
ရဲေဘာ္စိန္ခ်င္းဟာ အလုပ္သမား ရဲေဘာ္တေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တယ္။ ရဲေဘာ္ညြန္႕စိန္လုိပဲ။ အလုပ္တအားလုပ္ႏိုင္တယ္။ မေၾကနပ္တာ႐ွိရင္
ေျဗာင္ေျပာတတ္တဲ့လူ၊ လူပံုက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေပမဲ့ ႏွလံုးသားက လႊတ္လွတဲ့လူ၊
“ေဟး . . . ဗိုလ္ေပ . . . ကုိယ့္ပန္းကန္မွာလဲ
စာတမ္းတခုထြင္းေပးစမ္းကြာ”
“ဗိုလ္ေပ” ဆိုတာက ရဲေဘာ္ညြန္႕စိန္ကို
ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကတဲ့ နံမယ္ပါ။
“ဗိုလ္ခ်င္းရ . . . ဘာစာတမ္းထြင္းေပးရမွာလဲ
. . . ေျပာျပေလ”
“ပန္းကန္ဆိုတာ ထမင္းစားဖို႕သာျဖစ္တယ္”လုိ႕ထြင္းေပး။
ရဲေဘာ္ညြန္႕စိန္ အံ့အားသင့္သြားတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကိုစိန္ခ်င္းရဲ႕ဆႏၵကို လုိက္ေလ်ာၿပီးထြင္းေပးပါ တယ္။ ထြင္းၿပီးေတာ့ ပန္းကန္ျပားျပန္ယူရင္း
ကိုစိန္ခ်င္းက တဟားဟားရယ္ပါတယ္။
ပန္းကန္ေတြက ထမင္းစားၿပီးရင္ ဖိုႀကီးထဲမွာပဲ
သိမ္းထပ္ထားခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ တဦးတည္းပိုင္ သေဘာမဟုတ္ပဲ ဟိုလူယူစားလိုက္ ဒီလူယူစားလိုက္နဲ႕
လည္ေနတာပါ။ ဒီေတာ့ ရဲေဘာ္စိန္ခ်င္းရဲ႕၊ ပန္းကန္ဟာလဲလည္ေနတာပါပဲ။ ပန္းကန္လက္ထဲေရာက္လို႕
စာတမ္းကေလးကို ဖတ္မိတဲ့ လူတိုင္းၿပံဳးၾကရပါ တယ္။ “တက္ၾကြလြန္းတဲ့ လက္၀ဲသမား” ရဲေဘာ္မ်ားကလဲ
ရဲေဘာ္စိန္ခ်င္းကို စိတ္ခုၾကတယ္မထင္ပါဖူး၊ “ဗိုလ္ခ်င္းတို႕ကေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီ”လို႕ပဲ
ေျပာၾကမယ္ထင္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႕ျပည္ေတာ္ျပန္ၾကရေတာ့ ရဲေဘာ္စိန္ခ်င္းကုိ
ကိုိကိုးကၽြန္းတစ္ေနရာမွာ ျမွဳပ္ႏွံထားခဲ့ ရတာ။ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲမွာ က်ဆံုးခဲ့တာကိုး။
က်ေနာ္ တခါတခါစဥ္းစားမိတယ္။ အကယ္၍
မ်ားရဲေဘာ္စိန္ခ်င္းသာ က်ေနာ္တို႕လို ျပည္ေတာ္ ျပန္ခဲ့ၾကရရင္။ မၾကာမၾကာဆံုခြင့္ရအံုးမယ္ဆိုရင္။
“လွ်ပ္ပန္းေခြႏြဲ႕ . . . ေလသြဲ႕ယူငယ္ . . . ကေန”“၀က္ေခါင္း ေတာ္ထိုးတဲ့အခါ”အထိ ေမးကေလး႐ိုက္ဆိုၿပီး
တေယာထိုးရင္းနဲ႕ “ပန္းကန္ဆိုတာ ထမင္းစားဖို႕သာျဖစ္တယ္” ဆိုတဲ့အ႐ႊန္းေဖာက္စကား ကေလးကို
ေျပာေနေလဦးမလားပဲ။
အခုေတာ့ ပန္းတိမ္ရဲေဘာ္ႀကီးေရာ၊ ဗိုလ္ခ်င္းေရာ
ဒီကမၻာႀကီးကုိ စြန္႕ခြာသြားခဲ့ၾကၿပီ။ သူတို႕ရဲ႕ စကားသံေတြ၊ လႈပ္႐ွားမႈပံုရိပ္ေတြကေတာ့
ဒီကမၻာေျမက ေလထုထဲမွာ လႊင့္ပ်ံက်န္ရစ္တံုးပဲလို႕ က်ေနာ္ေတြး မိတယ္။
၅၃ ရက္ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲမွာ ဆံျခည္တစ္ခ်က္
မတြန္႕ပဲ က်ဆံုးသြား႐ွာတဲ့ ရဲေဘာ္စိန္ခ်င္း သူ႕ပန္းကန္ေပၚမွာထြင္းသြားတဲ့ “ပန္းကန္ဆိုတာ
ထမင္းစားဖို႕သာ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ စာတမ္းကေလးဟာ” ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးကိုေရာ၊ သူက်င္လည္ခဲ့ရာပတ္၀န္းက်င္ကုိေရာ
အေလးအနက္ ပညာေပးသြားတာပဲလို႕ လည္း က်ေနာ္သေဘာေပါက္လုိက္မိပါတယ္။
အဲဒီစာတမ္းထိုးထားတဲ့ ပန္းကန္ကေလးသာ႐ွိေနဦးမယ္ဆိုရင္
သူ႕သခင္လိုပဲ က်ဆံုး မသြားေသးခဲ့ဖူးဆိုရင္ ကိုကိုးကၽြန္းကသမိုင္း အစတစ္စလို႕ ေျပာရမွာပဲ
က်ေနာ္ယံုၾကည္မိပါတယ္။
ျမင့္ဦးသစ္
