ကိုကိုးကၽြန္းဋီကာ
ျမင့္ဦးသစ္ ဖိုေခါင္း၊
စားမေကာင္း
ေထာင္ထဲမွာ
က်ဆံုးသြား႐ွာတဲ့ က်ေနာ့္ ရဲေဘာ္ က်ေနာ့္ရဲ႕အကိုၾကီး ရဲေဘာ္ခင္ေမာင္ျမင့္က တစ္ခါကေျပာဖူးတယ္။
“ဆို႐ွယ္လစ္ စီးပြားေရးစနစ္ဆိုတာက၊ က်ေနာ္တို႕ စာအုပ္ထဲမွာပဲ ဖတ္ဖူးတာ၊ က်ေနာ္တို႕
လက္ေတြ႕တည္ေဆာက္ဖူးတာမဟုတ္ဖူးဗ်၊ ဒီေတာ့ ဆိုဗီယက္ကိုပဲ ၾကည့္ၾကည္၊ တ႐ုတ္ျပည္ကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊
ျပႆနာေတြ အမ်ားၾကီးကို ေတြ႕ေနရတာ”
အဲဒီအခ်ိန္မွာ
“ဆိုဗီယက္”ကေန “႐ု႐ွား ဖယ္ဒေရး႐ွင္း” ျဖစ္ၿပီး ဘာလင္တံတုိင္းၾကီးၿပိဳက်ၿပီးခ်ိန္၊ တ႐ုတ္မွာလဲ
လူပုေလးတိန္ေ႐ွာက္ဖိန္က “ျပည္သူ႕အရင္း႐ွင္စနစ္”ၾကီးကို တြန္းတင္ေနခ်ိန္ပါ။ က်ေနာ္တို႕လဲ
“ေ႐ွးအတီေတ ဘံုေျမေခတ္”ကို ေမွ်ာ္လင့္ေပမယ့္ ကမာၻ႕ အေျပာင္းအလဲေတြက မ်က္ေစ့ေတြျပာေ၀
သြားေအာင္ ပန္းစၾကာ မွန္ေျပာင္းလွည့္သလို ေျပာင္းလဲေနတာမို႕ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္ေနရခ်ိန္။
၉၀စုေတြေပါ့။
အဲဒီကာလကေန
ေနာက္ဘက္ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၇၀ရာစု အေစာပိုင္းကာလေတြက ကမာၻမွာ လိႈင္းတံပိုးထန္ေနခဲ့တဲ့
လက္၀ဲဂိုဏ္းသေဘာတရားေတြဟာ တ႐ုတ္မွာ၊ ႐ု႐ွားမွာ၊ ဥေရာပတခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြမွာ ႐ိုက္ခတ္မႈ
အေတာ္ျပင္းခဲ့တယ္ဆိုရမွာပါ။
အဲဒီ
႐ုိက္ခတ္မႈေတြဟာ ေရပတ္လည္၀ိုင္းရံလ်က္႐ွိေသာ၊ ငါးမန္းမ်ား ၿခံရံလ်က္႐ွိေသာ၊ ဘယ္႐ံုးက၊ ဘယ္တရားသူၾကီးက၊ ဘယ္ပုဒ္မနဲ႕ ဘယ္မွ်ေသာ
ႏွစ္ခံရမည္ ျပ႒ာန္းထားျခင္းမ႐ွိပဲ “ထိန္းသိမ္းခံ” ဥပေဒပလူသားမ်ားအား ပို႕ေဆာင္ထားရာ
ကိုကိုးကၽြန္းကေလးကိုလည္း ၾကံဖန္ၿဖဲရဲၿပီး ေရာက္႐ွိလာခဲ့တာပါပဲ။
တိုေရ
႐ွားေရ ရထားတဲ့ တစ္လံုးထဲေသာ ေန႐ွင္နယ္ ေရဒီယိုကေလးကို အလံနီတစ္လွည့္၊ ဗကပ တစ္လွည့္
နားေထာင္ၾကရတဲ့ အေျခအေနမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳးစား ပန္းစား လုိင္း” ဖမ္းေကာင္းမႈေၾကာင့္ ပီကင္းေရဒီယိုရဲ႕
လက္ခ်ာေတြ ရခဲ့တာပါ။ ဒီမွာပဲ တခ်ိဳ႕ေသာ ရဲေဘာ္ေတြၾကားထဲမွာ၊ “ခၽြန္ဖို႕မလိုဘူး နီဖို႕ပဲလိုတယ္”
ဆိုတဲ့ သေဘာထားေတြနဲ႕အတူ “ပညာတတ္ဆန္႕က်င္ေရး”ေတြ အ႐ွိန္အဟုန္နဲ႕ ျမင့္လာပါတယ္။ ရီစရာေလးေျပာရဦးမယ္။
က်ေနာ္က “လြီစ္အြန္တာမယဲ”ေရးတဲ့ “ကဗ်ာဆရာမ်ားရဲ႕ဘ၀ေတြ” စာအုပ္ကို ဖတ္တဲ့အတြက္ “ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး
အေတြးအေခၚ” ႐ွိတယ္လို႕ အခုေတာ့ ဆံုးသြား႐ွာၿပီျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေလး တစ္ေယာက္က ေ၀ဖန္ပါတယ္။
ျဖစ္ႏုိင္ရင္ “ေမာ္စီတုန္းအေတြးအေခၚ” စာအုပ္နီကေလးကိုပဲ အေလးအနက္ဖတ္ပါ။ အျခားဘာမွ ဖတ္စရာ
မလိုဘူးဆိုတဲ့ အဲဒီရဲေဘာ္ေလးရဲ႕ စကားေျပာဟန္ကိုလဲ မ်က္ေစ့ထဲ ျမင္ေယာင္ေနဆဲပါပဲ။
မႏၲေလးေထာင္က
ရဲေဘာ္ေတြနဲ႕ပါလာတဲ့ စာအုပ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း အိမ္ကပို႕ေပးခဲ့တဲ့
စာအုပ္ေကာင္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားပါပါတယ္။ အဲဒါေတြကို စာၾကည့္တိုက္ကေလးလုပ္ထားၿပီး ပထမပိုင္းေတာ့
ယူယူဖတ္ၾကပါတယ္။
ခ်န္ခ်င္းတို႕
ေယာင္ေ၀ယြမ္တို႕ ၄ေယာက္ဂိုဏ္း ကိုကိုးကၽြန္းကို ေလလိႈင္းက စီးေမ်ာလာၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့
“အေနာက္က အဆိပ္အေတာက္”ေတြ စုစည္းထားတာလို႕ လက္ညွိဳးေငါက္ေငါက္ အထိုးခံရတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ကေလးဟာ
အေတာ္မ်က္ႏွာ ငယ္သြား႐ွာပါတယ္။ “ဘာသာစကားမွာ လူတန္းစားလကၡဏာမ႐ွိဖူး” လို႕ စတာလင္က
“မတ္ဆစ္ဇင္အဲန္လင္ဂြစ္စတစ္” စာတမ္းမွာ ဆိုခဲ့ဖူးေၾကာင္း ေျပာတဲ့က်ေနာ္ကို က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ခင္တဲ့
ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က သတိေပးပါတယ္။ “သတိထားေျပာ ရဲေဘာ္….ကမာၻေပၚက ဘယ္အရာမွာမွ လူတန္းစား
တံဆိပ္ ခပ္ႏွိပ္ မထားတာ မ႐ွိဘူး” လို႕ စာအုပ္နီကေလးက ဆိုတယ္” လို႕ေျပာ႐ွာပါတယ္။ ဒါကအေျခအေန
ေနာက္ခံကား။ ။
ဒီမွာက်ေနာ္ေျပာျပခ်င္တာက
ဖိုၾကီးနဲ႕ က်ေနာ္ေရစက္ဆံုခဲ့တဲ့ပံုကေလးပါ။ နဂိုကထဲက အလုပ္ၾကမ္းေတြနဲ႕ မနီးစပ္ခဲ့တဲ့က်ေနာ္ဟာ
ထင္းေခြတဲ့အလုပ္၊ ေရခပ္တဲ့အလုပ္ဆိုတဲ့ နည္းနည္း
အေလးစား အလုပ္ေတြနဲ႕ ၾကံဳတဲ့အခါ ဒုကၡေရာက္ပံုပါ။ သစ္နီပင္ၾကီးေတြ ခုတ္ရ လွဲရ
စိတ္ရတဲ့ အလုပ္ဟာ ကိုယ္အပါအ၀င္ အားလံုးမွာ တာ၀န္႐ွိတယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ မညွာသင့္ဖူးလို႕ခံယူၿပီး
ထင္း၀င္ထမ္းရင္း ဆန္အိတ္၀င္ထမ္းရင္း ေျခေထာက္ကို သံစူးပါတယ္။ သံစူးတာကို ဗီးဇပ္႐ြက္
သိပ္ထည့္ၿပီး နဲနဲေကာင္းလာေတာ့ ကမ္းေျခဆင္း ခ႐ု႐ွာၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႕ လုိက္သြားရာက
အဲဒီသံစူးရာကိုပဲ ေက်ာက္ပုစြန္ထပ္စူးျပန္ပါတယ္။ အဲဒီဒဏ္ရာ လံုး၀အကင္းေသသြားဖို႕ တစ္လေလာက္ၾကာပါတယ္။
ဒါက တစ္ခု။
ငယ္ငယ္တံုးက
ေရထမ္းဖူးတာပဲဆိုၿပီး စခန္းျပင္ ေရထြက္ထမ္းတဲ့ အဖြဲ႕နဲ႕လိုက္၊ ေရထမ္းဖို႕ၾကိဳးစားပါတယ္။
“ေဘာ္ဒရီ ေထာက္၆”မွာတံုးက ေက်ာဘက္က ေသနတ္ဒင္နဲ႕ အေဆာင့္ခံထားရတဲ့ ဒဏ္က ေပၚလာပါတယ္။
ပထမ တစ္ခါထမ္းတံုးကေတာ့ မသိသာေသးဖူး။ ဒုတိယတစ္ခါထမ္းေတာ့ ခါးေစာင္းသြားေအာင္ ခါးနာတာ
ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ရဲေဘာ္ျမတ္စံဦးတို႕၊ ရဲေဘာ္ထြန္း၀င္းတို႕၊ ရဲေဘာ္ေတဇတို႕ သြက္သြက္လက္လက္
ထမ္းသြားၾကတာၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ကို မေက်မနပ္ျဖစ္ရပါတယ္။
အဲသလို
က်ေနာ့္ရဲ႕ ေပ်ာ့ေတာ့ေတာ့ အေျခခံေတြေၾကာင့္ ရဲေဘာ္ေတြက အလုပ္ခြဲၾကတဲ့အခါ၊ က်ေနာ္ဟာ
“ဖိုၾကီးတာ၀န္” ျဖစ္လာပါတယ္။ ခပ္ေနာက္ေနာက္ကေလး ေခၚၾကတာကေတာ့ “ဖိုေခါင္း”ေပါ့။
ေနာက္က်ေနာ္လုပ္ျဖစ္တာတစ္ခုကေတာ့
ဆံပင္ညွပ္လာတဲ့ ၀ါဒါဆီကေန ဆံပင္ညွပ္နည္းသင္ၿပီး ရဲေဘာ္ေတြကို ဆံပင္ညွပ္ေပးတာပါ။ က်ေနာ့္ေဖာက္သယ္ေတြက
ရဲေဘာ္ခင္ေမာင္ျမင့္၊ ရဲေဘာ္တင္ၫႊန္႕၊ ရဲေဘာ္ေလးမြန္၊ ရဲေဘာ္တင္ေအးစတဲ့ ပံုဘယ္ေလာက္ပ်က္ပ်က္
မညည္းမၫူ ခံတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြပါ။ တခ်ိဳ႕ရဲေဘာ္ေတြ ကေတာ့ က်ေနာ္ ညွပ္ေပးတဲ့ပံုကို သိပ္မၾကိဳက္တာနဲ႕ကို
“ေမာ္ဒန္ပံုေတြ”လို႕ ခ်စ္စႏိုးေနာက္ရင္း အညွပ္ မခံၾကပါဖူး။
ဘဲဥေက်ာ္ဖူးတာနဲ႕
တို႕စရာျပဳတ္ဖူးတာပဲ အေတြ႕အၾကံဳ႐ွိတဲ့က်ေနာ္။
အဲဒီက်ေနာ္က ဖိုတာ၀န္ (ခပ္ေနာက္ေနာက္ကေလး ေခၚၾကတာက ဖိုေခါင္း)ယူလာရတဲ့အခါ။ ဒီဖိုမွာ
စားရတဲ့လူေတြအားလံုး ကံေကာင္းတာပဲလား၊ ကံဆိုးတာပဲေျပာဖို႕ခက္တဲ့ အေျခအေနပါပဲ။
အေမၾကည္
(ကိုသိန္းၾကည္ က်ဆံုး)တုိ႕ ရဲေဘာ္တင္ရီ (၀ါးခယ္မ)တို႕ ဖိုတာ၀န္က်ရင္ အေတာ္စားလို႕ ေကာင္းေအာင္ခ်က္ႏိုင္ၾကပါတယ္။
အျခားရဲေဘာ္ေတြလဲ အတူတူပါပဲ။။ က်ေနာ့္လက္ေရထက္ေတာ့သာတာခ်ည္းပဲ။ ေတာ္ေတာ္ညဥ္းေငြ႕စရာေကာင္းတဲ့
ရာ႐ွင္အမဲသားဗူးနဲ႕ သစ္သီးဗူးကိုေတာင္မွ စားခ်င့္စဖြယ္ခ်က္ တတ္ၾကပါတယ္။ စခန္းျပင္ ကရလာတဲ့လိပ္တို႕၊
ငါးတို႕ဆိုရင္ေတာ့ ပိုေတာင္ေကာင္းပါေသးတယ္။ ကိုတင္ရီရဲ႕ လိပ္ဆီနဲ႕ ထမင္းေၾကာ္၊ ကို္လိႈင္တင္ရဲ႕
ထား၀ယ္ဟင္း။ အေမၾကည္ရဲ႕ လိပ္ဥ ဆႏြင္းမကင္း၊ ဒါေတြဆို ခုထိ မေမ့ႏိုင္စရာေတြပါ။
က်ေနာ္
ဖိုတာ၀န္က်တဲ့ေန႕တစ္ေန႕မွာ ငါးလိပ္ေက်ာက္လို႕က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ ခ်က္ဖို႕ၾကံဳပါေရာ။ က်ေနာ့္ကို
ကူညီတဲ့အဖြဲ႕ကလဲ အေသအခ်ာ ကူညီၾကပါတယ္။ ဟင္းနံ႕ကေတာ့ ေမႊးပ်ံ႕လို႕ပါပဲ။ တစ္ခါ အတို႕အျဖစ္ဟင္းခ်ိဳ႐ြက္ေတြကို
ဟင္းခ်ိဳမခ်က္ေတာ့ဘဲ အျပဳတ္ သက္သက္ပဲ ထားေပးလုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ စိတ္ကူးကေတာ့ နဲနဲထူးျခားသြားေအာင္ပါ။
ထမင္းစား
သံေခ်ာင္းေခါက္ခ်ိန္မွာ လာစားၾကတဲ့ လူၾကီးေတြေရာ လူငယ္ေတြေရာ ၾကံဳသလိုေတာ့ တြယ္ၾကတာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ဟင္းက ဆားအေတာ္ငန္သြားတာ ေနာက္မွပဲ သိရပါတယ္။ အဲဒါကို အ႐ႊတ္အေနာက္သန္ တဲ့
ရဲေဘာ္လွတင္ေအာင္ (ကြယ္လြန္)က စာခ်ိဳးၿပီး ေဖာက္ပါေတာ့တယ္။ ေထာက္ခံတာက ရဲေဘာ္ေအာင္ၿငိမ္း (အတိုေလး)ပါ။ သူတို႕က ထမင္းစားပြဲေပၚမွာ
“ျမင့္ဦးသစ္ဖိုေခါင္း၊ စားမေကာင္း”လို႕ စာခ်ိဳးကို မီးေသြးခဲနဲ႕ ျခစ္သြားတာကိုး။ အဲဒီတံုးက
ငန္တူးေနတဲ့ဟင္းနဲ႕ အရသာမဲ့တဲ့ ဟင္း႐ြက္ျပဳတ္ကို ျဖစ္သလို စားၾကရေပမဲ့ အၿပံဳးမပ်က္၊
အေနာက္မပ်က္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္္ေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားမိတဲ့ အခါတိုင္းလုိလိုမွာေတာ့ မတူခဲ့တာ၊
ကြဲလြဲခဲ့တာ၊ တံဆိပ္တပ္ခံခဲ့ရတာေတြလဲ ေမ့သြားေတာ့တာပါ။ ေသခ်ာစစ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ “ပစၥည္းမဲ့”
ျဖစ္ခ်င္ေနၾကသူေတြထဲမွာ “တကယ့္ ပစၥည္းမဲ့တဲ့
အလုပ္သမား” ဆိုလိုမူးရင္ ႐ွဴစရာေလာက္ပဲ ပါခဲ့တာကိုး။
ျမင့္ဦးသစ္
