ဖိုးညြန္႔ၾကက္ .

ေမာင္ေဒါရဲ႕ အေတြးစည္ပိုင္း

ဖိုးၫြန္႕ၾကက္

                   စတုဘုမၼိက ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသား အေကာင္းစား ျမင့္ဦးသစ္က ေမာင္ေဒါကို “ဟဲ့ေကာင္    ငေဒါ . .  .  . မင္းဒါေတြ ေရးစမ္းကြာ” ဟု အားမနာ လွ်ာမက်ိဳး ခိုင္းေလ့႐ွိ၏။ သူေရးခိုင္းသည့္ အေၾကာင္းေတြက ဟဲဗီးေတြ ျဖစ္၏။ တစ္ခါတရံေတာ့လည္း အဲဒီဟဲဗီးေတြကို စည္ပိုင္းထဲ ထည့္ခေလာက္ၿပီး ေမာင္ေဒါေရးဖို႕ ျဖစ္သြားပါ ၏။ သို႕ေသာ္ ကမၻာ့ ဒီမိုကေရစီ ခ်န္ပီယံႀကီးမ်ား၊ ဒီမိုကေရစီ ပဏၰိတ္ႀကီးမ်ားက ေမာင္ေဒါေ႐ွ႕က မ်ားစြာမ်ားစြာ ေရးၾက၊ ေျပာၾက၊ ေဟာၾက တြန္ၾက (ၾကားၾကမွာပ ခင္ဗ်ာ)။ ဆိုေတာ့ . . . လက္မၿငိမ္၊ ပါးစပ္မၿငိမ္ႏွင့္ ေမာင္ေဒါက ၀င္ခ်ေလာင္ သလို ျဖစ္မွာစိုးပါ၏။

                   တခ်ိဳ႕ လက္သံေျပာင္လိုက္တာေတြကလည္း တစ္ခါတစ္ခါ ဖူးကူး႐ွိမ ငလ်င္ထက္ေတာင္ ျပင္းေသး သကိုးဗ်။ “ေျပာင္” ျခင္းႏွင့္ တြဲလွ်က္ “တလင္းခါ” ျခင္းဆိုတာလည္း ဗမာစကားက ႐ွိသားမႈတ္လား။ လက္သံေျပာင္ၿပီး လက္သံ တလင္းခါသြားတာေတြ ေမာင္ေဒါ တစ္သက္ ျမင္ခဲ့ရတာ ႐ိုးဟိုးဟိုးေနၿပီ ျဖစ္ပါ၏။

                   လက္သံေျပာင္ဖို႕ ေနေနသာသာ၊ မေျပာင့္တေျပာင္ကေလး ဆိုလွ်င္ေသာ္မွ “မေမြးခင္က သင္းပစ္ လိုက္မယ္ ဆိုေသာ” ဟုဆိုေသာ ကာလေတြတုန္းကျဖင့္ ဆီလိမ္းသလို ေျပာင္ေနၾကသူေတြ ကိုရီးယား႐ိုးမန္႕ကား ႐ိုက္ေနၾကသည္မွာလည္း ႐ိုး . . . ဟိုး . . . ဟိုး ေနၿပီးျဖစ္ပါ၏။

                   ကဲေလ . . . ႐ွည္ေနပါဦးမယ္။ ေမာင္ေဒါက ဒက္ဂလိတ္လို ဆက္တိုင္ယ - ဗမာလို “အ႐ႊန္းေဖာက္စာ” ေရးတဲ့လူဆိုေတာ့ အဲဒါေတြကို ဟ႒ပဟ႒ ဟာသ၊ ေလာမဟံသန ဟာသေတြ အျဖစ္ပဲ ႐ႈျမင္ပါ၏။ ကဲ သက္သာ . . . ေအးေစေပါ့ေနာ . . . ။

                   (မွတ္ခ်က္ . . . ေမာင္ေဒါက ပါဠိလုိေတြ တစ္လံုးစ ႏွစ္လံုးစ ဟိုကတို၊ ဒီကတိုၿပီး ေရးထားလို႕လည္း စာေတာ္ျပန္ ျပင္ညာယွိမွတ္ၿပီး ဧရာမ စာအုပ္ထူႀကီးေတြကို ယူလာ . . . ေမာင္ေဒါကို စမ္းၾကည့္ရန္ အားမထုတ္ေစလို ပါ။ ဒိုးဆလံ - တင္းဆလံ)

                   အမွန္ကေတာ့ အလံုးစံုကုန္ေသာ လူႀကီးလူေကာင္းေတြ၊ လူႀကီးလူမေကာင္းေတြ၊ လူမႀကီး လူေကာင္း ေတြ၊ လူမႀကီး လူမေကာင္းေတြအတြက္ ေမတၱာစာ ဒဏၰာရီ တစ္ပုဒ္ကုိ ေ၀မွ်လိုရင္း ျဖစ္ပါ၏။

                   ဤခရစ္ႏွစ္ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္မွ ျပန္၍ ေရသည္႐ွိေသာ္ (ခမ္းနား မလားလို႕ စၾကည့္တာေလ . . . ဟုတ္ေသးပါဘူး. . . ) ဟို မင္းတိုင္ပင္အမတ္မ်ား လက္ထက္ေတာ္ ကာရီမွသည္ ယခုလက္ထက္ေတာ္႐ွိ အမတ္ေတာ္ မင္းမ်ားအထိ  မဲမရခင္သာလာၾကၿပီး မဲရၿပီးေသာအခါ ေကာင္းစြာလူရာသြင္း ႐ွင္းလင္း ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးျခင္းကို မခံရ႐ွာ သည့္ မဲဆႏၵ႐ွင္တို႕၏ေနရာ၊ ေမာင္ေဒါ၏ ဇာတိေျမႏွင့္ မေ၀းေသာ . . . ယခုအခါ အေတာ္ကေလး နာမည္ေက်ာ္ေန သည္ ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းမွ ႐ြာကေလး တစ္႐ြာ ႐ွိပါ၏။

                   အဲဒီ႐ြာကေလး၌ ကိုဖိုးၫြန္႕ဟု နာမသညာ ေခၚစရာ ႐ွိေပေသာ ပုဂၢိဳလ္ မႀကီးမေသး တစ္ဦးလည္း ႐ွိသတတ္။ ထို ကိုဖိုးၫြန္႕၏ ၀ိေသသ လကၡဏာကား ၾကက္တိုက္၀ါသနာ အထူးပါျခင္း ျဖစ္ေပ၏။ ကိုဖိုးၫြန္႕ႏွင့္ အထိအေတြ႕ အတြဲေတြ ထဲတြင္ ေမာင္ေဒါအသိ အႏုပညာသမား ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ပါပါေသးဗ်ား။ တကယ္ေတာ့ ကုိဖိုးၫြန္႕သည္ ၾကက္တုိက္ ၀ါသနာ ထူလွသူ ျဖစ္ေသာ္ျငား ၀ိုင္းႀကီး ၀ိုင္းက်ယ္ေတြမွာေတာ့ မတိုက္ဖူး႐ွာေသး။ ၀ိုင္းႀကီးမ်ား သတင္းကို နားစြင့္ရင္း ဘ၀င္က်ရင္းႏွင့္ သြားေရက်ေနသူသာ ျဖစ္ပါ၏။ သူကိုယ္၌က ခ်မ္းေတာင့္ခ်မ္းသာ မဟုတ္၊ ႐ြာကေလးထဲမွ အဆင္းရဲ အၾကပ္တည္းဆံုး လူစာရင္းတို႕တြင္ ၀မ္းတူတင္းထဲ ၀င္သူ။ ဒါေပမယ့္ သင္းက “၀ါသနာကို မတာနဲ႕ေတာ့ခင္ေရ႕ . . .” အမ်ိဳးအစား။

                   ဖိုးၫြန္႕ ၾကက္ေတြ ေမြး၏။ ဘာဗီဇမွန္း မေသခ်ာေပသည့္ “အတက္ထြက္” လွမည္ထင္လွ်င္ ဖိုးၫြန္႕ ေမြး၏။ ပိေစာက္ . . ပိေစာက္တည္းက  ေမြး၍ ခြပ္လက္ခ်ခ်ိန္ ေရာက္သည္ႏွင့္ သူ႕ၾကက္ေတြ ဟင္းအိုးထဲမွာ ေရာ့အင္႐ိုး က သြားသည္ခ်ည္းျဖစ္၏။

                   ဖိုးၫြန္႕သည္ သြားေလရာကို ၾကက္တပိုက္ပိုက္ႏွင့္ “ကိုႀကီးေက်ာ္ ငယ္ကေမြးပါတဲ့ . . ၾကက္ေဖာင္း ကေလး” ဆိုေသာ နတ္ခ်င္းထဲက ပုခန္းဦးမင္းေက်ာ္ ဂိုက္ကိုလည္း လံုခ်ည္ စလြယ္သိုင္းရင္း ဖမ္းပါေသး၏။

                   အခါတစ္ပါးမေတာ့ . . . . မဂိုမဂဲဆိုလား မၿပိဳမၿပဲဆိုလား စစ္တေကာင္းဆိုလား ခ်က္ေဖာင္ဆိုလား . . . ေမာင္ေဒါလည္း ေကာင္းေကာင္းမသိေသာ လည္ပင္းမွာ အေမႊးမ႐ွိသည့္ လဒပံု ၾကက္ကေလး တစ္ေကာင္ကို ဖိုးၫြန္႕ ခ်ိဳခ်ိဳေခ်ာင္ေခ်ာင္ အလကားေလာက္ နီးနီးႏွင့္ ရပါ၏။ တကယ္ေတာ့ ဖိုးၫြန္႕ကုိ ၾကက္ခေရဇီမွန္းသိတာနဲ႕ “ထည့္” သြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါ၏။ တိုက္ၾကက္ေကာင္း မ်ိဳး႐ိုး မ်ားစြာကို မစားရ ၀ခမန္း ေလပန္းျပသြားသည့္ အေရာင္းသမားက ဖိုးၫြန္႕အား သနားေလဟန္ျဖင့္ ႏိုင္ငံတကာ စီအိုင္ေအလုပ္ေပါက္ ခ်ိဳးသြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါ၏။

                   ဖိုးၫြန္႕ေပ်ာ္ၿပီ . . . ။ ရပင့္ေရာ . . ရရစ္ေရာ ေပ်ာ္ပါၿပီ။ ဟံသာ၀တီနယ္ တစ္လႊားမွာေတာ့ “ မဂိုမဂဲ ရယ္မို႕၊ အကိုေတြ စြဲပါတဲ့၊ အတက္ရဲဆံုး ၾကက္ဇာနည္ကို ၿပိဳင္ေစေတာ့မဟဲ့ . . . ”။ ဘာ ညာ ေပါ့ဗ်ာ . . ။ စာခ်ိဳးေတြ၊ ဘာေတြနဲ႕ ဖိုးၫြန္႕အျပတ္လန္းေန၏။ ၾကက္ေမာင္လဒ၊ ခြပ္လက္က်ကိုလည္း “သ”လိုက္ရသည္ မ၀ႏိုင္၊ တဖန္းဖန္း ေတာင္ပံသံေပး အတက္ေသြးပံုကိုၾကည့္၊ ပီတိေတြက တစ္ေ၀ေ၀. . . ။

                   ႐ြာထဲက ဖိုးၫြန္႕ အ၀န္းအ၀ုိင္း လူႏံုနဲ႕မ်ားကလည္း “ကဖုိးၫြန္႕နဲ႕ ကဖိုးၫြန္႕ကေတာ့ျဖင့္ စင္ေပၚက ဖင္ေခ်ာ္လို႕ေတာင္ ဆင္းဖို႕ မလိုသေယာင္ ပင့္ၾက၊ ခၽြန္ၾက၊ ေဘးတီးၾက၊ “ငါ့သားႀကီးကြ . . . ”ေအာ္ရလြန္းတဲ့ ေမာင္ဖိုးၫြန္႕ခမ်ာလည္း အသံေတြ၀င္လို႕ သံပုရာခ်ည္ကေလးကို လွ်ာပြတ္ေဆးေရာၿပီး ယက္ကာ ယက္ကာႏွင့္ေပါ့ ခင္ဗ်ာ . . ။

                   (ဤစာကို ေရးေနစဥ္မွာပဲ ေက်ာကနာ၊ လက္ကနာ၊ ရင္ဘတ္က အနည္းငယ္ေလာက္ ေအာင့္၊ လွပ္လွပ္ . . . လွပ္လွပ္၊ ဒပ္ဒပ္ . . . ဒပ္ဒပ္ေတြ ျဖစ္၊  လႈိင္းစီးသလို အရသာ မေကာင္း တေကာင္းေလးလည္း ခံစားရတာနဲ႕ ခဲတံနဲ႕လက္ မေတြ႕ျဖစ္တာ ထင္ပါ၏။  အဲဒီ တစ္ပတ္အတြင္း ဖိုးၫြန္႕ၾကက္ကလည္း အတက္ တျပျပ၊ ဖိုးၫြန္႕ကလည္း မ်က္ေထာင့္နီ ျဖစ္ေန၏။ ေမာင္ေဒါ . . သင္းတို႕ကို စားပြဲေပၚ ခဏတင္ထားၿပီးမွ၊ အခုဆက္လိုက္ပါ၏။ ဤကား စကားခ်ပ္)

                   အဲ . . . ဘာတဲ့၊ ဖုိးၫြန္႕နဲ႕ ဖိုးၫြန္႕ၾကက္ ၾသဇာေတြ တက္ေနခ်ိန္မွာပဲ က်ိဳက္ဖူးက်ိဳက္ပါ ဘုရားေခ်ာင္ မွာ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းသတင္း ျဖစ္လာ၏။ ရန္ကုန္က အဓိပတိ ၾကက္ငတိႀကီးပါ ပါမည္။ ေလာင္းေၾကးက အဲဒီေခတ္ေငြပင္ သိန္းခ်ီ၏။

                   ဖိုးၫြန္႕ အဲဒီ၀ိုင္းမွာ ပါၿပီ။ အိမ္ကို (တကယ္ေတာ့ တဲပါ) သူႀကီး ကိုဗိုလ္က်န္ထံမွာ ေပါင္သည္။ ဗိုလ္က်န္ကလည္း ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ေမွ်ာ့ပဲ ႐ွိတဲ့လူဆိုေတာ့ ပြဲၿပီးရင္ သိန္းခ်ီရမယ္ဆိုၿပီး အေပါင္ခံ၊ အပန္ေခါင္ လုပ္ေလ၏။

                   ကဲ . . . ၀ုိင္းစၿပီ။ တစ္ဖက္ၾကက္ကလည္း တကယ္ေတာ့ တစ္ဖက္ကန္း . . . ေပါင္ခ်ိန္ ဂဏန္းေလွ်ာက္ သလို ေလွ်ာက္တဲ့ၾကက္မ်ိဳး။ မည္းမည္းျမင္ရင္ ထိုးခြပ္မယ္ဆိုသည့္ၾကက္။ နာမည္တစ္လံုးနဲ႕ ၾကက္ . . ။ တိုတိုေျပာရရင္ ျဖင့္ ၀ိုင္းထဲ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ ဆိုင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ဖုိးၫြန္႕ၾကက္ တစ္ခ်က္စူးသြား၏။ ဖိုးၫြန္႕ၾကက္က ျပန္ျပစ္ဖုိ႕ တာစူဆဲတြင္ တစ္ဖက္ၾကက္က အကန္းဖက္မို႕ မျမင္။ သည္မွာတင္ “ ေအာက္အီးအီးအြတ္ . . . ”တြန္ပါ၏။ တြန္သံ အၾကားတြင္ ဖိုးၫြန္႕ၾကက္ တုတ္ေကြးမိသြားေလသေလာ . . ။ အစာ မွားခဲ့ေလသေလာ . . ထင္ရေလာက္ေအာင္ ခ်ီးပန္းပါေလ၏။ (ကန္ေတာ့ေနာ္)။ ခ်ီးေတြ ပန္းၿပီးသည္ႏွင့္ ဖင္ထိုင္က်သြားပါေတာ့၏။ ေအာ္ . . . ဖိုးၫြန္႕ၾကက္      ရယ္ . . .။ (ဒီမွာ . . ေၾကာ္ျငာ ၀င္လိုက္ပါေတာ့ေနာ္ . . . ) ဇာတ္လမ္းက ၿပီးပါၿပီ . . . ။

                   ဟုတ္ကဲ့ . . ၊ ဖိုးၫြန္႕ၾကက္အေၾကာင္း သံေခ၀ကို စာဖတ္သူသိပါၿပီ။ မိတ္ေဆြေရာ . . . ဖိုးၫြန္႕ၾကက္မ်ိဳးေတြ ေတြ႕ဖူးပါသလား . . .။ ေမာင္ေဒါကေတာ့ ခ်စ္ဖူးေရးတဲ့ ကဗ်ာေလး လက္ေဆာင္ေပးခ်င္ပါ၏။ “တုိက္ၾကက္”တဲ့။ ၈၀ ခုႏွစ္ေလာက္က ေရးတယ္ေျပာတာပါပဲ။

                   တခ်က္ေကာင္း၊

                   ၾကက္ေဖာင္းက တခုန္ခုန္

                   ၾကက္ပံုက ထယ္သဗ်ား . . . ။  ။

                   ပြဲတုိင္းေက်ာ္ ေညာင္ကန္ႀကီးေပ

                   ပြဲစီးေသာ္ ေတာ္ရာေခြလို႕ . . ၊

                   ေၾကာက္ေခ်းေတြ ျမင္ရာျဗြတ္ပါတဲ့

                   (ကုိဖိုးၫြန္႕ေရ႕) ကၽြတ္တဲ့ငၾကြား။

ဗညားဂ်မ္းေဒါ(ကြမ္းၿခံကုန္း)